W niniejszym tomie prezentujemy kolejne 10 z 22 koncertów kościelnych kapelmistrza gdańskiego kościoła NMP – Kaspara Förstera juniora (1616–1673) przeznaczonych na 3–5 głosów wokalnych. Kompozytor ten kształcił się w Rzymie i jego styl muzyczny wykazuje cechy typowo rzymskie. Bogaty i pełen ekspresji język harmoniczny napisanych przezeń utworów przypomina ten stosowany przez jego nauczyciela Carissimiego. Jako środki ekspresyjne Förster stosuje współbrzmienia określane obecnie jako trzeci przewrót akordu septymowego, akord neapolitański, akordy nonowe, a także inne opóźnienia, wzbogacające i poszerzające harmonikę utworu. Współbrzmienia te nie są wyłącznie konsekwencją prowadzenia głosów; kompozytor stosuje je świadomie jako środek muzycznej ekspresji. Nie będzie chyba przesadą, jeśli powiemy, że słodki i bardzo emocjonalny styl muzyki Förstera w zestawieniu z namiętnym mistycyzmem wielu umuzycznionych przezeń tekstów słownych można uznać za wyraz specyficznego jezuickiej duchowości, która w przemożny sposób oddziaływała w tym czasie na całą Europę – zarówno na jej katolickie, jak i protestanckie obszary. Jest to ten sam język, którym posługiwał się jego nauczyciel z Collegium Germanicum, Giacomo Carissimi, a także Bonifacio Graziani, maestro di cappella w kościele Il Gesù oraz Seminarium Romanum. Twórczość tych autorów można uznać za muzyczne medytacje bądź modlitwy, bliskie ignacjańskim Ćwiczeniom duchownym, w których zmysły wyobraźni kontemplują miłość Chrystusa i mistyczną unię duszy z Bogiem.